Πριν μερικά χρόνια, διενεργήσαμε μία κοινωνιολογική έρευνα για την οποία συνεργαστήκαμε μαζί με ψυχολόγους, ψυχιάτρους και ψυχαναλυτές. Αυτή η σύμπραξη ήταν σπουδαία! Η έρευνα αφορούσε τα εξής: Ρωτήσαμε τους ανθρώπους κάθε ηλικίας να μας απαντήσουν «Τι κάνανε εκείνη την ώρα, πώς το κάνανε και γιατί το κάνανε;» Η πιο χαρακτηριστική συνέντευξη έγινε όταν χτυπήσαμε την πόρτα μιας τριώροφης κατοικίας. Μας άνοιξε μια νέα και μοντέρνα κοπέλα. Της είπαμε τον σκοπό της επίσκεψής μας και μας δέχτηκε στο σπίτι της που ήταν επίσης πολύ μοντέρνα διακοσμημένο. Την ρωτήσαμε τι έκανε εκείνη τη στιγμή και μας απάντησε ότι έβραζε ένα κοτόπουλο. «Να το δούμε»;. «Βεβαίως» μας απάντησε. Άνοιξε το καπάκι της κατσαρόλας και διαπιστώσαμε ότι έβραζε ένα κοτόπουλο χωρίς τις φτερούγες.
«Δεν σας αρέσουν οι φτερούγες»; την ρωτήσαμε.
«Δεν τις έχω δοκιμάσει, έτσι είδα να το μαγειρεύει η μαμά μου!!!».
«Μπορούμε να δούμε τη μαμά σου» ;
«Βεβαίως! Μένει στον δεύτερο όροφο».
Πήγαμε λοιπόν στη μαμά της, την ρωτήσαμε γιατί βράζει το κοτόπουλο χωρίς φτερούγες και μας απάντησε ότι έτσι είδε να το κάνει η μαμά της.
«Ζει η γιαγιά»;
«Βεβαίως! Μένει στο ισόγειο».
Πήγαμε στη γιαγιά και της είπαμε ότι η κόρη της και η εγγονή της βράζουν το κοτόπουλο χωρίς φτερούγες. Την ρωτήσαμε γιατί εκείνη συνήθιζε να το μαγειρεύει μ'αυτόν τον τρόπο.
«Πολύ απλό παιδάκια μου, η κατσαρόλα μου ήταν μικρή και δεν το χωρούσε»!!!
Φανταστείτε πόσα πράγματα κάνουμε, μόνο επειδή έτσι είδαμε να τα κάνουν!
«.Έτσι μαθαίνει ένα παιδί, ρουφώντας επιδεξιότητες με τα δάχτυλα των ποδιών και των χεριών του, ώσπου να φτάσουν βαθιά μέσα του. Απορροφώντας τις συνήθειες και τις στάσεις του περίγυρού του, σπρώχνοντας και τραβώντας τον κόσμο του. Ένα παιδί μαθαίνει πιο πολύ από τη δοκιμή παρά από το λάθος, πιο πολύ από την ευχαρίστηση παρά από το πόνο, πιο πολύ από την πείρα παρά από την υποβολή και τη συμβουλή και πιο πολύ από την υποβολή παρά από την καθοδήγηση. Έτσι ένα παιδί μαθαίνει με τη στοργή, την αγάπη, την υπομονή, την κατανόηση, τη συμμετοχή, με το να είναι και να κάνει. Μέρα με τη μέρα το παιδί μαθαίνει λίγα απ΄αυτά που ξέρετε, λίγα περισσότερα απ΄όσα νομίζετε και καταλαβαίνετε. Αυτά που ονειρευόσαστε και πιστεύετε, αυτά γίνεται το παιδί. Από την αντίληψή σας που είναι θολή ή διαυγής, από τη σκέψη σας που είναι συγκεχυμένη ή οργανωμένη, από τα πιστεύω σας που είναι ανόητα ή σοφά, από τα όνειρά σας που είναι άχρωμα ή χρυσά, από τις ανακρίβειες που λέτε ή από την αλήθεια, απ'όλα αυτά μαθαίνει ένα παιδί». (Φ. Μόφετ, Γραφείο Εκπαιδευτικής Επιθεώρησης Του Τμήματος Παιδείας της Νέας Υόρκης).
Και επειδή επικοινωνία δε σημαίνει οπωσδήποτε να λες πολλά, σας αφήνω να παρακινήσετε και να απολαύσετε μια πολύ καλή συζήτηση με τους αγαπημένους σας και το κοινωνικό σας περιβάλλον.
*Αυτό το κείμενο είναι από το βιβλίο μου «Στάση:Επικοινωνία», σελ 41, ISBN: 978-960-931479-4
«Δεν σας αρέσουν οι φτερούγες»; την ρωτήσαμε.
«Δεν τις έχω δοκιμάσει, έτσι είδα να το μαγειρεύει η μαμά μου!!!».
«Μπορούμε να δούμε τη μαμά σου» ;
«Βεβαίως! Μένει στον δεύτερο όροφο».
Πήγαμε λοιπόν στη μαμά της, την ρωτήσαμε γιατί βράζει το κοτόπουλο χωρίς φτερούγες και μας απάντησε ότι έτσι είδε να το κάνει η μαμά της.
«Ζει η γιαγιά»;
«Βεβαίως! Μένει στο ισόγειο».
Πήγαμε στη γιαγιά και της είπαμε ότι η κόρη της και η εγγονή της βράζουν το κοτόπουλο χωρίς φτερούγες. Την ρωτήσαμε γιατί εκείνη συνήθιζε να το μαγειρεύει μ'αυτόν τον τρόπο.
«Πολύ απλό παιδάκια μου, η κατσαρόλα μου ήταν μικρή και δεν το χωρούσε»!!!
Φανταστείτε πόσα πράγματα κάνουμε, μόνο επειδή έτσι είδαμε να τα κάνουν!
«.Έτσι μαθαίνει ένα παιδί, ρουφώντας επιδεξιότητες με τα δάχτυλα των ποδιών και των χεριών του, ώσπου να φτάσουν βαθιά μέσα του. Απορροφώντας τις συνήθειες και τις στάσεις του περίγυρού του, σπρώχνοντας και τραβώντας τον κόσμο του. Ένα παιδί μαθαίνει πιο πολύ από τη δοκιμή παρά από το λάθος, πιο πολύ από την ευχαρίστηση παρά από το πόνο, πιο πολύ από την πείρα παρά από την υποβολή και τη συμβουλή και πιο πολύ από την υποβολή παρά από την καθοδήγηση. Έτσι ένα παιδί μαθαίνει με τη στοργή, την αγάπη, την υπομονή, την κατανόηση, τη συμμετοχή, με το να είναι και να κάνει. Μέρα με τη μέρα το παιδί μαθαίνει λίγα απ΄αυτά που ξέρετε, λίγα περισσότερα απ΄όσα νομίζετε και καταλαβαίνετε. Αυτά που ονειρευόσαστε και πιστεύετε, αυτά γίνεται το παιδί. Από την αντίληψή σας που είναι θολή ή διαυγής, από τη σκέψη σας που είναι συγκεχυμένη ή οργανωμένη, από τα πιστεύω σας που είναι ανόητα ή σοφά, από τα όνειρά σας που είναι άχρωμα ή χρυσά, από τις ανακρίβειες που λέτε ή από την αλήθεια, απ'όλα αυτά μαθαίνει ένα παιδί». (Φ. Μόφετ, Γραφείο Εκπαιδευτικής Επιθεώρησης Του Τμήματος Παιδείας της Νέας Υόρκης).
Και επειδή επικοινωνία δε σημαίνει οπωσδήποτε να λες πολλά, σας αφήνω να παρακινήσετε και να απολαύσετε μια πολύ καλή συζήτηση με τους αγαπημένους σας και το κοινωνικό σας περιβάλλον.
*Αυτό το κείμενο είναι από το βιβλίο μου «Στάση:Επικοινωνία», σελ 41, ISBN: 978-960-931479-4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου